O rasie Seter Irlandzki

Wzorzec FCI nr 120 
SETER IRLANDZKI
(Irish Red Setter)
Kraj pochodzenia:
Irlandia
Data publikacji obowiązującego wzorca:
31. 08. 2001
Użytkowanie:
pies myśliwski i rodzinny.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 2 - Wyżły brytyjskie.
Seter.
Próby pracy wymagane.
RYS HISTORYCZNY:
Seter  irlandzki  powstał  i  rozwinął  się  w  Irlandii  jako  pies  myśliwski.
Wywodzi się od setera irlandzkiego czerwono-białego oraz psa nieznanej
rasy, o jednolicie czerwonym umaszczeniu. Seter irlandzki był wyraźnie
wyodrębnionym  typem  już  w  wieku  XVIII.  W  roku  1882  powstał  Klub
Setera  Irlandzkiego,  zajmujący  się  promocją  rasy.  Klub  w  roku  1886
wydał  standard  rasy,  a  następnie  organizował  field  trialsy  i  wystawy
celem  jego  ustalenia.  W  1998  roku  klub  opublikował  Styl  Pracy  Rasy.
Standard  wraz  ze  Stylem  Pracy  stanowią  opis  wyglądu  zewnętrznego
oraz  zdolności  użytkowych  rasy.  Z  biegiem  lat  seter  irlandzki  stał  się
wytrzymałym, zdrowym i inteligentnym psem o znakomitych walorach
użytkowych i wielkiej żywotności.
WYGLĄD OGÓLNY:
Rasowy,  o  szlachetnej,  sportowej  sylwetce  i  przyjaznym  wyrazie.
Proporcjonalnie i harmonijnie zbudowany.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Żywy, inteligentny, energiczny, przywiązany i lojalny.
GŁOWA:
Długa, sucha i nie za szeroka między uszami. Kufa i czaszka jednakowej
długości, o równoległych krawędziach.
Mózgoczaszka:
owalnie  sklepiona  między  uszami,  pojemna,  z  dobrze
zaznaczonym   guzem   potylicznym   i   wyniesionymi   łukami
brwiowymi.
Stop:
wyraźny.
Trzewioczaszka:
Nos:
koloru  ciemnomahoniowego,  ciemnoorzechowego  lub  czarnego,
o szerokich nozdrzach.
2
Kufa:
umiarkowanie głęboka, dość tępo zakończona. Od stopu do czub-
ka nosa długa, wargi niezbyt obwisłe.
Szczęki:
prawie jednakowej długości.
Uzębienie:
zgryz nożycowy.
Oczy:
ciemnoorzechowe  lub  ciemnobrązowe,  nie  powinny  być  zbyt
duże.
Uszy:
średniej wielkości, delikatnej budowy, osadzone nisko i daleko ku
tyłowi, zwisające wdzięczną fałdą ściśle przy policzkach.
SZYJA:
Umiarkowanie  długa,  dobrze  umięśniona,  ale  nie  za  gruba;  łagodnie
wygięta, bez śladu obwisłego podgardla.
TUŁÓW:
Proporcjonalny do wielkości ciała.
Klatka piersiowa:
głęboka, z przodu raczej wąska. Żebra dobrze wyskle-
pione, zapewniające dużo przestrzeni dla płuc.
Lędźwie:
muskularne, lekko wysklepione.
OGON:
Umiarkowanej  długości,  proporcjonalny  do  tułowia,  osadzony  raczej
nisko, mocny u nasady i zwężający się ku końcowi. Powinien być noszo-
ny na poziomie grzbietu lub nieco poniżej.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Łopatki:
długie i ustawione skośnie ku tyłowi, kłąb wyraźny.
Łokcie:
nisko  osadzone,  o  swobodnych  ruchach,  nie  powinny  być
wciśnięte, ani odstające.
Przedramiona:
proste, ścięgniste, o mocnej kości.
Kończyny  tylne: 
tył  szeroki  i  mocny.  Kończyny  powinny  być  długie
i  umięśnione  od  biodra  do  stawu  skokowego,  zaś  od  stawu
skokowego do łapy krótkie i mocne.
Stawy kolanowe:
dobrze kątowane.
Stawy  skokowe: 
ustawione  prosto,  nie  zwrócone  na  zewnątrz,  ani  do
wewnątrz.
Łapy:
małe, bardzo zwarte. Palce mocne, dobrze wysklepione, ściśle do
siebie przylegające.
CHODY:
Swobodne, płynne, posuwiste; głowa noszona wysoko. Kończyny przed-
nie o dalekim wykroku, ale prowadzone nisko. Kończyny tylne prowa-
dzone  płynnie,  z  dużą  siłą  odbicia.  Niedopuszczalne  krzyżowanie
i przeplatanie kończyn.

Wzorzec FCI nr 120 
SETER IRLANDZKI
(Irish Red Setter)
Kraj pochodzenia:
Irlandia
Data publikacji obowiązującego wzorca:
31. 08. 2001
Użytkowanie:
pies myśliwski i rodzinny.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 7 - Wyżły.
Sekcja 2 - Wyżły brytyjskie.
Seter.
Próby pracy wymagane.
RYS HISTORYCZNY:
Seter  irlandzki  powstał  i  rozwinął  się  w  Irlandii  jako  pies  myśliwski.
Wywodzi się od setera irlandzkiego czerwono-białego oraz psa nieznanej
rasy, o jednolicie czerwonym umaszczeniu. Seter irlandzki był wyraźnie
wyodrębnionym  typem  już  w  wieku  XVIII.  W  roku  1882  powstał  Klub
Setera  Irlandzkiego,  zajmujący  się  promocją  rasy.  Klub  w  roku  1886
wydał  standard  rasy,  a  następnie  organizował  field  trialsy  i  wystawy
celem  jego  ustalenia.  W  1998  roku  klub  opublikował  Styl  Pracy  Rasy.
Standard  wraz  ze  Stylem  Pracy  stanowią  opis  wyglądu  zewnętrznego
oraz  zdolności  użytkowych  rasy.  Z  biegiem  lat  seter  irlandzki  stał  się
wytrzymałym, zdrowym i inteligentnym psem o znakomitych walorach
użytkowych i wielkiej żywotności.
WYGLĄD OGÓLNY:
Rasowy,  o  szlachetnej,  sportowej  sylwetce  i  przyjaznym  wyrazie.
Proporcjonalnie i harmonijnie zbudowany.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Żywy, inteligentny, energiczny, przywiązany i lojalny.
GŁOWA:
Długa, sucha i nie za szeroka między uszami. Kufa i czaszka jednakowej
długości, o równoległych krawędziach.
Mózgoczaszka:
owalnie  sklepiona  między  uszami,  pojemna,  z  dobrze
zaznaczonym   guzem   potylicznym   i   wyniesionymi   łukami
brwiowymi.
Stop:
wyraźny.
Trzewioczaszka:
Nos:
koloru  ciemnomahoniowego,  ciemnoorzechowego  lub  czarnego,
o szerokich nozdrzach.
Kufa:
umiarkowanie głęboka, dość tępo zakończona. Od stopu do czub-
ka nosa długa, wargi niezbyt obwisłe.
Szczęki:
prawie jednakowej długości.
Uzębienie:
zgryz nożycowy.
Oczy:
ciemnoorzechowe  lub  ciemnobrązowe,  nie  powinny  być  zbyt
duże.
Uszy:
średniej wielkości, delikatnej budowy, osadzone nisko i daleko ku
tyłowi, zwisające wdzięczną fałdą ściśle przy policzkach.
SZYJA:
Umiarkowanie  długa,  dobrze  umięśniona,  ale  nie  za  gruba;  łagodnie
wygięta, bez śladu obwisłego podgardla.
TUŁÓW:
Proporcjonalny do wielkości ciała.
Klatka piersiowa:
głęboka, z przodu raczej wąska. Żebra dobrze wyskle-
pione, zapewniające dużo przestrzeni dla płuc.
Lędźwie:
muskularne, lekko wysklepione.
OGON:
Umiarkowanej  długości,  proporcjonalny  do  tułowia,  osadzony  raczej
nisko, mocny u nasady i zwężający się ku końcowi. Powinien być noszo-
ny na poziomie grzbietu lub nieco poniżej.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Łopatki:
długie i ustawione skośnie ku tyłowi, kłąb wyraźny.
Łokcie:
nisko  osadzone,  o  swobodnych  ruchach,  nie  powinny  być
wciśnięte, ani odstające.
Przedramiona:
proste, ścięgniste, o mocnej kości.
Kończyny  tylne: 
tył  szeroki  i  mocny.  Kończyny  powinny  być  długie
i  umięśnione  od  biodra  do  stawu  skokowego,  zaś  od  stawu
skokowego do łapy krótkie i mocne.
Stawy kolanowe:
dobrze kątowane.
Stawy  skokowe: 
ustawione  prosto,  nie  zwrócone  na  zewnątrz,  ani  do
wewnątrz.
Łapy:
małe, bardzo zwarte. Palce mocne, dobrze wysklepione, ściśle do
siebie przylegające.
CHODY:
Swobodne, płynne, posuwiste; głowa noszona wysoko. Kończyny przed-
nie o dalekim wykroku, ale prowadzone nisko. Kończyny tylne prowa-
dzone  płynnie,  z  dużą  siłą  odbicia.  Niedopuszczalne  krzyżowanie
i przeplatanie kończyn.
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos:
na  głowie,  przedniej  stronie  kończyn  i  na  końcach  uszu  krótki
i delikatny. Na pozostałych częściach ciała umiarkowanej długoś-
ci, przylegający i możliwie niekędzierzawy, ani falisty. Frędzle na
górnej części uszu długie i jedwabiste; na tylnej stronie nóg długie
i  delikatne.  Obfite  owłosienie  na  brzuchu  tworzy  frędzle  roz-
ciągające  się  na  przedpiersie  i  szyję.  Łapy  dobrze  owłosione
między palcami. Ogon ozdobiony piórem z dość długiego włosa,
skracającego  się  stopniowo  ku  końcowi.  Pióro  i  frędzle  powinny
być proste i przylegające.
Umaszczenie:
soczystokasztanowe, bez śladu czerni. Białe znaczenia na
piersi,  gardle  i  palcach,  jak  również  mała  gwiazdka  na  czole  lub
wąska strzałka na kufie lub czole nie powodują dyskwalifikacji.
WZROST:
Wysokość w kłębie:
psy:
58 - 67 cm
suki:
55 - 62 cm
WADY:
Wszystkie  odstępstwa  od  tego,  co  podano  powyżej,  powinny  być  trak-
towane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
UWAGA:
Samce  muszą  mieć  dwa,  prawidłowo  wykształcone  jądra,  całkowicie  umieszczone w worku mosznowym.